Genesis 8

Genesis 7  ‹  Genesis 8  ›  Genesis 9  »  Exodus

ՋՐՀԵՂԵՂԻՆ ՎԱԽՃԱՆԸ

Աստուած յիշեց Նոյը, եւ անոր հետ տապանին մէջ եղող բոլոր կենդանիներն ու բոլոր ընտանի անասունները. եւ Աստուած երկրի վրայէն հով մը անցուց, ու ջուրերը ցածցան։

Նաեւ անդունդին աղբիւրներն ու երկինքի սահանադռները փակուեցան, եւ երկինքի տեղատարափը դադրեցաւ։

Ջուրերը շարունակ երկրի վրայէն կը նահանջէին, ու հարիւր յիսուն օրէն ետք՝ ջուրերը քիչցան։

Եօթներորդ ամիսը, ամսուան տասնեօթներորդ օրը, տապանը Արարատ լեռներուն վրայ հանգչեցաւ։

Ջուրերը ¹շարունակ կը քիչնային մինչեւ տասներորդ ամիսը. տասներորդ ամսուան առաջին օրը՝ լեռներուն գագաթները երեւցան։

Քառասուն օր ետք՝ Նոյ իր շինած տապանին պատուհանը բացաւ

եւ ագռաւ մը արձակեց, որ դուրս ելաւ ու կ’երթար կու գար՝ մինչեւ երկրի վրայէն ջուրերուն ցամքիլը։

Աղաւնի մըն ալ քովէն արձակեց, որպէսզի տեսնէ թէ արդեօք գետինի մակերեսէն ջուրերը քիչցա՛ծ են։

Բայց աղաւնին իր ²թաթին հանգստավայր չգտաւ, եւ իրեն վերադարձաւ՝ տապանին մէջ, որովհետեւ ամբողջ երկրի մակերեսին վրայ ջուրեր կային։ Այն ատեն իր ձեռքը երկարեց, առաւ զայն եւ իր քով՝ տապանին մէջ բերաւ։

Ուրիշ եօթը օր ալ սպասեց, ու աղաւնին տապանէն վերստին արձակեց։

Իրիկուան դէմ աղաւնին անոր եկաւ, եւ ահա՛ իր կտուցը ձիթենիի նոր փրցուած ոստ մը կար. ուստի Նոյ գիտցաւ թէ ջուրերը երկրի վրայէն քիչցած են։

Ուրիշ եօթը օր ալ սպասեց ու դարձեալ աղաւնին արձակեց, որ անգա՛մ մըն ալ անոր չվերադարձաւ։

Նոյի կեանքին վեց հարիւր մէկերորդ տարին, առաջին ամսուան առաջին օրը, ջուրերը երկրի վրայէն ցամքեցան։ Նոյ տապանին ծածքը վերցուց ու նայեցաւ, եւ ահա՛ գետինի մակերեսը ցամքած էր։

Ու երկրորդ ամիսը, ամսուան քսանեօթներորդ օրը, երկիրը չորցաւ։

Աստուած Նոյի խօսեցաւ՝ ըսելով.

«Տապանէն դո՛ւրս ելիր՝ դո՛ւն, կինդ, որդիներդ եւ որդիներուդ կիները՝ քեզի հետ։

Քեզի հետ եղող ամէն մարմինէ իւրաքանչիւր կենդանի, թէ՛ թռչունները, թէ՛ ընտանի անասունները, եւ թէ երկրի վրայ սողացող բոլոր սողունները՝ քեզի հետ դո՛ւրս հանէ, որպէսզի երկրի վրայ ³շատնան, ու երկրի վրայ աճին եւ բազմանան»։

Նոյ, իր որդիները, իր կինն ու իր որդիներուն կիները՝ իրեն հետ դուրս ելան.

ամէն գազան, ամէն սողուն, ամէն թռչուն, երկրի վրայ բոլոր շարժողները՝ իրենց տեսակին համեմատ՝ տապանէն դուրս ելան։

ՆՈՅ ԶՈՀ ԿԸ ՄԱՏՈՒՑԱՆԷ

Նոյ զոհասեղան մը կառուցանեց Տէրոջ, ամէն մաքուր անասունէ եւ ամէն մաքուր թռչունէ առաւ, ու զոհասեղանին վրայ ողջակէզներ մատուցանեց։

Տէրը անոյշ հոտը ⁴առաւ եւ իր սիրտին մէջ ըսաւ. «Անգա՛մ մըն ալ մարդուն պատճառով գետինը վերստին պիտի չանիծեմ, ⁵քանի որ մարդուն սիրտին նպատակը իր մանկութենէն ⁶սկսեալ չար է. անգա՛մ մըն ալ վերստին պիտի չզարնեմ ամէն կենդանի մարմին՝ ինչպէս ըրի։

Ո՛րքան ատեն որ երկիրը կը մնայ, ցանք եւ հունձք, ցուրտ ու տաքութիւն, ամառ եւ ձմեռ, ցերեկ ու գիշեր պիտի չդադրին»։