Genesis 24

Genesis 23  ‹  Genesis 24  ›  Genesis 25  »  Exodus

ԿԻՆ ՄԸ՝ ԻՍԱՀԱԿԻ ՀԱՄԱՐ

Աբրահամ ¹տարիքով յառաջացած՝՝ ու ծերացած էր։ Տէրը ամէն բանի մէջ օրհնած էր Աբրահամը։

Աբրահամ ըսաւ իր տան երէց ծառային, որ իր ամբողջ ունեցածը կը կառավարէր. «Կ’աղերսե՛մ, ձեռքդ երանքիս տակ դիր.

քեզ կ’երդմնեցնեմ Տէրոջմով, որ երկինքի Աստուածն ու երկրի Աստուածն է, որ որդիիս կին չառնես Քանանացիներուն աղջիկներէն, որոնց մէջ կը բնակիմ.

հապա իմ երկի՛րս եւ ազգականներո՛ւս գնա, ու որդիիս՝ Իսահակի անկէ՛ կին առ»։

Ծառան անոր ըսաւ. «Թերեւս կինը չուզէ ինծի հետեւիլ դէպի այս երկիրը. պէ՞տք է որ քու որդիդ այն երկիրը վերադարձնեմ՝ ուրկէ դուն ելար»։

Աբրահամ անոր ըսաւ. «Զգուշացի՛ր՝ որ որդիս հոն չվերադարձնես։

Տէ՛րը՝ երկինքի Աստուածը, որ զիս հօրս տունէն եւ ազգականներուս երկրէն հանեց, որ ինծի խօսեցաւ ու ինծի երդում ըրաւ՝ ըսելով. “Այս երկիրը քու զարմիդ պիտի տամ”, ի՛նք իր հրեշտակը քու առջեւէդ պիտի ղրկէ, եւ դուն անկէ որդիիս կին պիտի առնես։

Եթէ կինը չուզէ քեզի հետեւիլ, այս երդումէս դուն անպարտ կ’ըլլաս. միայն թէ որդիս հոն մի՛ վերադարձներ»։

Ծաոան իր տիրոջ՝ Աբրահամի երանքին տակ դրաւ իր ձեռքը, ու այս բանին համար երդում ըրաւ անոր։

Ծառան իր տիրոջ ուղտերէն տասը ուղտ առաւ եւ գնաց, քանի իր տիրոջ բոլոր բարիքները իր ձեռքն էին. կանգնեցաւ ու դէպի ²Միջագետք՝ Նաքովրի քաղաքը գնաց։

Ուղտերը քաղաքէն դուրս՝ ջրհորի մը քով ծնրադրել տուաւ, իրիկուան դէմ կիներուն դուրս ելած ատենը՝ ջուր քաշելու համար,

եւ ըսաւ. «Ո՛վ Տէր, իմ տիրոջս՝ Աբրահամի Աստուածը, կ’աղերսե՛մ, յաջողցո՛ւր իմ հանդիպումս այսօր, ու տիրոջս՝ Աբրահամի հետ կարեկցութեա՛մբ վարուէ։

Ահա՛ ես ջուրի աղբիւրին քով կը կայնիմ, եւ այս քաղաքին մարդոց աղջիկները դուրս կ’ելլեն՝ ջուր քաշելու։

Երբ երիտասարդուհիի մը ըսեմ. “Կ’աղերսե՛մ, սափո՛րդ իջեցուր՝ որպէսզի խմեմ”, ու ան ըսէ. “Խմէ՛, եւ քու ուղտերո՛ւդ ալ խմցնեմ”, անիկա՛ թող ըլլայ քու Իսահակ ծառայիդ համար սահմանածդ, ու ասո՛վ գիտնամ թէ իմ տիրոջս հետ կարեկցութեամբ վարուեցար»։

Տակաւին իր խօսքը չաւարտած, ահա՛ Աբրահամի եղբօր Նաքովրի կնոջ՝ Մեղքայի որդիին Բաթուէլի ծնած Ռեբեկան եկաւ, իր ուսին վրայ սափորը ունենալով։

Երիտասարդուհին շատ վայելուչ տեսքով կոյս մըն էր, եւ ո՛չ մէկ այր մարդ զայն գիտցած էր։ Ան իջաւ աղբիւրը, իր սափորը լեցուց ու բարձրացաւ։

Ծառան վազեց զայն դիմաւորելու, եւ ըսաւ. «Կ’աղերսե՛մ, քու սափորէդ ինծի քիչ մը ջուր խմցուր»։

Ան ալ ըսաւ. «Խմէ՛, իմ տէ՛րս», ու շտապելով սափորը իր ձեռքին վրայ իջեցուց եւ անոր խմցուց։

Երբ անոր խմցնելը աւարտեց՝ ըսաւ. «Ուղտերո՛ւդ ալ ջուր քաշեմ, մինչեւ որ անոնք խմելը աւարտեն»։

Շտապելով սափորը ջրարբին մէջ պարպեց, դարձեալ հորը վազեց ջուր քաշելու, եւ անոր բոլոր ուղտերուն համար ջուր քաշեց։

Մարդը զարմանալով անոր վրայ՝ կը լռէր, գիտնալու համար թէ արդեօք Տէրը իր ճամբորդութիւնը յաջողցո՛ւց՝ թէ ոչ։

Երբ ուղտերը խմելը աւարտեցին, մարդը կէս սիկղ կշռող ոսկի օղակ մը, ու անոր ձեռքերուն համար՝ տասը սիկղ կշռող ոսկի երկու ապարանջան հանեց, անոր տուաւ,

եւ ըսաւ. «Դուն որո՞ւն աղջիկն ես. կ’աղերսե՛մ, իմացո՛ւր ինծի, քու հօրդ տունը՝ մեզի համար գիշերելու տեղ կա՞յ»։

Ան ալ անոր ըսաւ. «Ես Մեղքայի որդիին՝ Բաթուէլի աղջիկն եմ, որ Մեղքա Նաքովրի ծնաւ»։

Նաեւ անոր ըսաւ. «Մենք շատ յարդ ու ճարակ ունինք, եւ գիշերելու տեղ ալ»։

Մարդը խոնարհեցաւ ու Տէրոջ երկրպագեց,

եւ ըսաւ. «Օրհնեա՜լ ըլլայ Տէրը, տիրոջս՝ Աբրահամի Աստուածը, որ իմ տէրս չզրկեց իր կարեկցութենէն ու իր ճշմարտութենէն։ Մինչ ես ճամբան էի, Տէրը զիս տիրոջս եղբայրներուն տունը առաջնորդեց»։

Երիտասարդուհին վազեց, եւ այս բաները իր մօր տունը պատմեց։

Ռեբեկա եղբայր մը ունէր՝ Լաբան անունով։ Լաբան դուրս ելաւ, ու վազեց դէպի աղբիւրը՝ մարդուն քով.

երբ տեսաւ օղակը եւ իր քրոջ ձեռքերուն վրայի ապարանջանները, ու լսեց իր քրոջ՝ Ռեբեկայի խօսքերը, որ կ’ըսէր թէ “այն մարդը ա՛յսպէս խօսեցաւ ինծի”, մարդուն գնաց — եւ ահա՛ ան ուղտերուն քով՝ աղբիւրին մօտ կայնած էր —

ու անոր ըսաւ. «Եկո՛ւր, Տէրոջ օրհնեալը, ինչո՞ւ դուրսը կայնած ես, քանի տունը պատրաստեցի, եւ տեղ մը՝ ուղտերուն համար»։

Ու մարդը տունը եկաւ. Լաբան ուղտերը քակեց, յարդ ու ճարակ տուաւ ուղտերուն, եւ ջուր՝ անոր ոտքերն ու անոր հետ եղող մարդոց ոտքերը լուալու։

Ապա անոր առջեւ կերակուր դրուեցաւ, բայց ան ըսաւ. «Մինչեւ որ իմ խօսքս չհաղորդեմ՝ չեմ ուտեր»։

Լաբան ըսաւ. «Խօսէ՛»։ Ան ալ ըսաւ.

«Ես Աբրահամի ծառան եմ։ Տէրը յոյժ օրհնեց իմ տէրս, ու մեծ մարդ մը եղաւ։ Անոր ոչխարներ եւ արջառներ, արծաթ ու ոսկի, ստրուկներ եւ ստրկուհիներ, ուղտեր ու էշեր տուաւ։

Եւ տիրոջս կինը՝ Սառա, իր ծերութեան ատեն որդի մը ծնաւ տիրոջս, որ անոր տուաւ իր ամբողջ ունեցածը։

Իմ տէրս ինծի երդում ընել տուաւ՝ ըսելով. “Որդիիս կին մի՛ առներ Քանանացիներուն աղջիկներէն, որոնց երկրին մէջ կը բնակիմ.

հապա իմ հօ՛րս տունը ու գերդաստանի՛ս գնա, եւ որդիիս կի՛ն առ”։

Ես տիրոջս ըսի. “Թերեւս կինը ինծի չհետեւի”։

Ան ալ ինծի ըսաւ. “Տէրը՝ որուն առջեւ կ’ընթանամ, իր հրեշտակը քեզի հետ պիտի ղրկէ ու ճամբադ պիտի յաջողցնէ, եւ որդիիս՝ իմ գերդաստանէս ու հօրս տունէն կին պիտի առնես։

Իսկ դուն այն ատեն ³երդումէս անպարտ պիտի ըլլաս, երբ իմ գերդաստանիս երթաս. եթէ քեզի մէկը չտան, այն ատեն երդումէս անպարտ պիտի ըլլաս”։

Երբ այսօր աղբիւրը հասայ՝ ըսի. “Ո՛վ Տէր, իմ տիրոջս Աբրահամի՛ Աստուածը. այժմ, եթէ այս գացած ճամբաս յաջողցնես,

ահա՛ ես ջուրի աղբիւրին քով կը կայնիմ. երբ օրիորդը դուրս ելլէ ջուր քաշելու, ու ես անոր ըսեմ. "Կ’աղերսե՛մ, ինծի քու սափորէդ քիչ մը ջուր խմցուր",

եւ ան ինծի ըսէ. "Դո՛ւն ալ խմէ, եւ ուղտերո՛ւդ համար ալ ջուր քաշեմ", անիկա՛ թող ըլլայ Տէրոջ սահմանած կինը՝ տիրոջս որդիին համար”։

Իմ սիրտիս մէջ տակաւին խօսիլը չաւարտած՝ ահա՛ Ռեբեկա դուրս ելաւ, սափորը իր ուսին վրայ, աղբիւրը իջաւ ու ջուր քաշեց։ Երբ ըսի անոր. “Կ’աղերսե՛մ, ինծի ջուր խմցուր”,

ան ալ շտապելով սափորը իր ուսէն իջեցուց ու ըսաւ. “Խմէ՛, եւ ուղտերո՛ւդ ալ խմցնեմ”։ Ուստի ես խմեցի, եւ ուղտերուն ալ խմցուց։

Այն ատեն անոր հարցուցի. “Դուն որո՞ւն աղջիկն ես”։ Ան ալ ըսաւ. “Նաքովրին՝ Մեղքայի ծնած որդիին՝ Բաթուէլի աղջիկն եմ”։ Ես ալ օղակը անոր քիթը դրի, եւ ապարանջանները՝ անոր ձեռքերուն վրայ։

Ապա խոնարհեցայ, Տէրոջ երկրպագեցի, ու Տէրը օրհնաբանեցի, տիրոջս՝ Աբրահամի Աստուածը, որ զիս ուղիղ ճամբայէն առաջնորդեց՝ տիրոջս եղբօր աղջիկը իր որդիին առնելու համար։

Եւ այժմ, եթէ տիրոջս հետ կարեկցութեամբ ու ճշմարտութեամբ պիտի վարուիք, իմացուցէ՛ք ինծի. իսկ եթէ ոչ՝ դա՛րձեալ իմացուցէք ինծի, որ ես աջ կողմ կամ ձախ կողմ դառնամ»։

Լաբան եւ Բաթուէլ պատասխանեցին. «Այս բանը Տէրոջմէ՛ն ⁴եկած է. մենք քեզի գէշ կամ լաւ չենք կրնար ըսել։

Ահա՛ Ռեբեկա քու առջեւդ է, ա՛ռ ու գնա՛, եւ Տէրոջ ըսածին համաձայն՝ քու տիրոջդ որդիին կին թող ըլլայ»։

Երբ Աբրահամի ծառան անոնց խօսքերը լսեց, մինչեւ գետին ծռելով երկրպագեց Տէրոջ։

Ապա ծառան արծաթէ իրեր, ոսկիէ իրեր ու հագուստներ հանեց եւ Ռեբեկայի տուաւ. անոր եղբօրն ու մօրն ալ թանկագին պարգեւներ տուաւ։

Եւ ինք ու իրեն հետ եղող մարդիկը կերան, խմեցին ու հո՛ն գիշերեցին։ Երբ առտուն ելան, ինք ըսաւ. «Զիս տիրո՛ջս ղրկեցէք»։

Երիտասարդուհիին եղբայրն ու մայրը ըսին. «Երիտասարդուհին քանի մը օր, գոնէ՝ տասը օր, թող կենայ մեր քով, յետոյ երթայ»։

Բայց ինք անոնց ըսաւ. «Զիս մի՛ ուշացնէք, քանի Տէրը ճամբաս յաջողցուց. ուղարկեցէ՛ք զիս՝ որ տիրոջս երթամ»։

Անոնք ըսին. «Երիտասարդուհի՛ն կանչենք եւ անոր բերանը հարցուփորձենք»։

Ռեբեկան կանչեցին ու անոր ըսին. «Այս մարդուն հետ կ’երթա՞ս»։ Ան ալ ըսաւ. «Կ’երթա՛մ»։

Ուստի իրենց քոյրը՝ Ռեբեկան ու անոր սնուցիչը, նաեւ Աբրահամի ծառան ու անոր մարդիկը ուղարկեցին։

Եւ օրհնեցին Ռեբեկան ու ըսին անոր. «Դուն մեր քոյրն ես. հազարաւոր բիւրերու մա՛յր եղիր, եւ քու զարմդ ⁵իր ոսոխներուն քաղաքներուն՝՝ թող տիրանայ»։

Ռեբեկա ու իր աղախինները կանգնեցան, ուղտերուն վրայ հեծան եւ այդ մարդուն հետեւեցան։ Ծառան առաւ Ռեբեկան ու գնաց։

Իսահակ Լահայրոյի ջրհորէն վերադարձած էր, որովհետեւ ան հարաւային երկրին մէջ կը բնակէր։

Եւ Իսահակ իրիկուան դէմ դուրս ելած էր՝ դաշտին մէջ ⁶խոկալու համար։ Երբ իր աչքերը վերցուց ու նայեցաւ, ահա՛ ուղտեր կու գային։

Իսկ երբ Ռեբեկա իր աչքերը վերցուց եւ Իսահակը տեսաւ, ուղտէն իջաւ

ու ծառային ըսաւ. «Դաշտին մէջ՝ մեզ դիմաւորելու եկող այդ մարդը ո՞վ է»։ Ծառան ըսաւ. «Իմ տէրս է»։ Եւ ինք քօղը առաւ ու ծածկուեցաւ։

Ծառան իր բոլոր ըրած բաները պատմեց Իսահակի։

Իսահակ զայն իր մօր՝ Սառայի վրանը տարաւ, եւ առաւ Ռեբեկան՝ որ իր կինը եղաւ, ու սիրեց զայն։ Եւ Իսահակ մխիթարուեցաւ իր մօր ⁷հանդէպ։