Genesis 27

Genesis 26  ‹  Genesis 27  ›  Genesis 28  »  Exodus

ԻՍԱՀԱԿ Կ’0ՐՀՆԷ ՅԱԿՈԲԸ

Երբ Իսահակ ծերացաւ ու իր աչքերուն տեսողութիւնը մթագնեցաւ, իր մեծ որդին՝ Եսաւը կանչեց եւ անոր ըսաւ. «Որդեա՛կս»։ Ան ալ ըսաւ. «Ահա՛ հոս եմ»։

Իսահակ ըսաւ. «Ահա՛ այժմ ես ծերացած եմ, ու մեռնելուս օրը չեմ գիտեր։

Հիմա կ’աղերսե՛մ, ա՛ռ զէնքերդ՝ կապարճդ եւ աղեղդ, դո՛ւրս ելիր՝ դաշտը, ինծի ¹երէ՛ մը որսա,

եւ իմ սիրածիս պէս՝ ինծի խորտիկնե՛ր պատրաստէ ու ինծի բեր որ ուտեմ, որպէսզի մեռնելէս առաջ իմ անձս քեզ օրհնէ»։

Ռեբեկա լսեց, երբ Իսահակ իր որդիին՝ Եսաւի կը խօսէր։ Եսաւ դաշտը գնաց՝ երէ մը որսալու եւ բերելու։

Իսկ Ռեբեկա իր որդիին՝ Յակոբի ըսաւ. «Ահա՛ ես լսեցի, երբ քու հայրդ՝ եղբօրդ Եսաւի խօսեցաւ՝ ըսելով.

“Ինծի ո՛րս բեր եւ ինծի համար խորտիկնե՛ր պատրաստէ, որպէսզի ուտեմ ու մեռնելէս առաջ քեզ Տէրոջ առջեւ օրհնեմ”։

Հի՛մա, որդեա՛կս, մտի՛կ ըրէ խօսքս, ինչ որ քեզի կը պատուիրեմ։

Կ’աղերսե՛մ, դէպի հօտը գնա՛, անկէ ինծի երկո՛ւ լաւ ուլ բեր այծերէն, անոնցմէ քու հօրդ համար խորտիկներ պատրաստեմ՝ իր սիրածին պէս,

ու հօ՛րդ տար՝ որ ուտէ, որպէսզի իր մեռնելէն առաջ քեզ օրհնէ»։

Յակոբ իր մօր՝ Ռեբեկայի ըսաւ. «Ահա՛ եղբայրս՝ Եսաւ մազոտ մարդ մըն է, իսկ ես լերկ մարդ մըն եմ։

Թերեւս հայրս զիս շօշափէ, եւ խարդախող մը ²թուիմ իրեն՝՝, ու իմ վրաս անէ՛ծք բերեմ եւ ո՛չ թէ օրհնութիւն»։

Իր մայրը անոր ըսաւ. «Որդեա՛կս, քեզի գալիք անէծքը ի՛մ վրաս թող ըլլայ. միայն թէ մտի՛կ ըրէ խօսքս, ու գնա՛ ինծի բեր զանոնք»։

Ան ալ գնաց, առաւ եւ իր մօր բերաւ. ու մայրը անոր հօր սիրածին պէս խորտիկներ պատրաստեց։

Ռեբեկա իր մեծ որդիին՝ Եսաւի ազնիւ հագուստները առաւ, որ տան մէջ իր քով էին, ու իր պզտիկ որդիին՝ Յակոբի հագցուց։

Այծի ուլերուն մորթերն ալ անոր ձեռքերուն եւ անոր լերկ վիզին վրայ դրաւ.

ապա իր պատրաստած խորտիկներն ու հացը իր որդիին՝ Յակոբի ձեռքը տուաւ։

Ան ալ իր հօր գնաց եւ ըսաւ. «Իմ հա՛յրս»։ Անիկա ըսաւ. «Ահա՛ հոս եմ. դուն ո՞վ ես, որդեա՛կս»։

Յակոբ իր հօր ըսաւ. «Ես քու անդրանիկ որդիդ՝ Եսաւն եմ. ինծի ըսածիդ համաձայն ըրի։ Կ’աղերսե՛մ, կանգնէ՛, նստէ՛ ու կե՛ր իմ երէէս, որպէսզի քու անձդ զիս օրհնէ»։

Իսահակ իր որդիին ըսաւ. «Ի՞նչպէս այդչափ շուտով գտար, որդեա՛կս»։ Ան ալ ըսաւ. «Քանի որ Տէրը՝ քու Աստուածդ՝ իմ առջեւս բերաւ»։

Իսահակ Յակոբի ըսաւ. «Կ’աղերսե՛մ, մօտեցի՛ր, որպէսզի քեզ շօշափեմ, որդեա՛կս, եւ գիտնամ թէ արդեօք դո՛ւն ես իմ որդիս՝ Եսաւը, թէ ոչ»։

Յակոբ իր հօր՝ Իսահակի մօտեցաւ. ան ալ զայն շօշափեց ու ըսաւ. «Ձայնը Յակոբի ձայնն է, բայց ձեռքերը՝ Եսաւի ձեռքերն են»։

Այսպէս զայն չճանչցաւ, քանի որ անոր ձեռքերը իր եղբօր՝ Եսաւի ձեռքերուն պէս մազոտ էին, եւ զայն օրհնեց.

ու ըսաւ. «Դո՞ւն ես իմ որդիս՝ Եսաւը»։

Ան ալ ըսաւ. «Ե՛ս եմ»։ Եւ ինք ըսաւ. «Մօտեցո՛ւր ինծի, ու որդիիս երէէն ուտեմ, որպէսզի իմ անձս քեզ օրհնէ»։ Մօտեցուց անոր, եւ կերաւ. գինի բերաւ անոր, ու խմեց։

Եւ անոր հայրը՝ Իսահակ անոր ըսաւ. «Կ’աղերսե՛մ, մօտեցի՛ր ու համբուրէ՛ զիս, որդեա՛կս»։

Ան ալ մօտեցաւ եւ համբուրեց զայն։ Անոր հագուստին հոտը ³առաւ, զայն օրհնեց ու ըսաւ. «Ահա՛ իմ որդիիս հոտը՝ Տէրոջ օրհնած արտին հոտին պէս է։

Ուստի Աստուած տա՛յ քեզի երկինքի ցօղէն ու երկրի պարարտութենէն, եւ ցորենի ու քաղցուի առատութիւն։

Ժողովուրդներ քեզի թող հպատակին, եւ ⁴ազգեր քեզի երկրպագեն։ Քու եղբայրներուդ տէրը եղիր, ու մօրդ որդիները քեզի երկրպագեն։ Քեզ անիծողը անիծեա՛լ ըլլայ, եւ քեզ օրհնողը՝ օրհնեա՛լ»։

ԵՍԱՒ ԿԸ ԽՆԴՐԷ ԻՍԱՀԱԿԻ ՕՐՀՆՈՒԹԻՒՆԸ

Երբ Իսահակ աւարտեց Յակոբը օրհնելը, հազիւ թէ Յակոբ իր հօր՝ Իսահակի առջեւէն ելած էր, անոր եղբայրը՝ Եսաւ որսորդութենէն եկաւ։

Ա՛ն ալ խորտիկներ պատրաստեց, իր հօր բերաւ եւ իր հօր ըսաւ. «Իմ հայրս թող կանգնի ու իր որդիին երէէն ուտէ, որպէսզի քու անձդ զիս օրհնէ»։

Անոր հայրը՝ Իսահակ անոր ըսաւ. «Դուն ո՞վ ես»։ Ան ալ ըսաւ. «Ես քու որդիդ, քու անդրանիկդ, Եսա՛ւն եմ»։

Իսահակ ⁵յոյժ շատ սարսափեցաւ՝՝ եւ ըսաւ. «Այն երէն բռնողն ու ինծի բերողը ո՞վ էր. ես քու գալէդ առաջ բոլորէն կերայ եւ օրհնեցի զայն։ Ա՛լ անշուշտ անիկա օրհնեալ պիտի ըլլայ»։

Երբ Եսաւ իր հօր խօսքերը լսեց, մեծ ու շատ դառն աղաղակ մը բարձրացուց եւ իր հօր ըսաւ. «Զի՛ս, զի՛ս ալ օրհնէ, ո՛վ իմ հայրս»։

Ան ալ ըսաւ. «Քու եղբայրդ խաբէութեամբ եկաւ ու քու օրհնութիւնդ առաւ»։

Ինք ըսաւ. «Անոր անունը Յակոբ կոչուելո՞ւն համար է՝ որ ⁶երկու անգամ զիս խաբեց. անդրանկութեան իրաւունքս առաւ, եւ ահա՛ հիմա օրհնութի՛ւնս ալ առաւ»։ Նաեւ ըսաւ. «Ինծի համար օրհնութիւն մը չվերապահեցի՞ր»։

Իսահակ Եսաւի պատասխանեց. «Ահա՛ զայն քեզի տէր ըրի, անոր բոլոր եղբայրները իրեն տուի՝ ծառաներ ըլլալու, եւ ցորենով ու քաղցուով անոր նեցուկ եղայ. ա՛լ հիմա քեզի ի՞նչ ընեմ, որդեա՛կս»։

Եսաւ իր հօր ըսաւ. «Իմ հա՛յրս, քու օրհնութիւնդ միայն մէ՞կ է. զի՛ս, զի՛ս ալ օրհնէ, ո՛վ իմ հայրս». ու Եսաւ իր ձայնը բարձրացուց եւ լացաւ։

Իր հայրը՝ Իսահակ անոր պատասխանեց. «Ահա՛ քու բնակութիւնդ երկրի պարարտութենէն, ու վերէն՝ երկինքի ցօղէն պիտի ըլլայ։

Քու սուրովդ պիտի ապրիս, եւ եղբօրդ պիտի հպատակիս. ու երբ անոր տիրապետես՝ անոր լուծը քու վիզէդ պիտի կոտրես»։

Եսաւ ատեց Յակոբը այն օրհնութեան համար՝ որով իր հայրը օրհնեց զայն. ու Եսաւ իր սիրտին մէջ ըսաւ. «Իմ հօրս սուգին օրերը մօտ են. յետոյ եղբայրս՝ Յակոբը պիտի սպաննեմ»։

Ռեբեկայի պատմուեցան իր մեծ որդիին՝ Եսաւի խօսքերը։ Ուստի իր պզտիկ որդին՝ Յակոբը կանչել տուաւ եւ անոր ըսաւ. «Ահա՛ եղբայրդ Եսաւ՝ քեզի հանդէպ ինքզինք կը մխիթարէ, քեզ սպաննել ծրագրելով։

Հի՛մա, որդեա՛կս, մտի՛կ ըրէ խօսքս. կանգնէ՛, փախի՛ր դէպի Խառան՝ իմ Լաբան եղբօրս մօտ,

ու կեցի՛ր ⁷ատեն մը՝՝ անոր քով, մինչեւ որ եղբօրդ ցասումը հեռանայ.

մինչեւ որ եղբօրդ բարկութիւնը քեզմէ հեռանայ, եւ իրեն ըրածդ մոռնայ։ Յետոյ քեզ անկէ բերել կու տամ. ինչո՞ւ ձեր երկուքէն ալ զրկուիմ մէկ օրուան մէջ»։

ԻՍԱՀԱԿ ԿԸ ՂՐԿԷ ՅԱԿՈԲԸ ԼԱԲԱՆԻ

Ռեբեկա Իսահակի ըսաւ. «Քետի աղջիկներուն պատճառով կեանքէս զզուած եմ. եթէ Յակոբ այս երկրին աղջիկներէն, ասոնց պէս՝ Քետի աղջիկներէն կին առնէ, ա՛լ այս կեանքս ի՞նչ պէտք է ինծի»։