Genesis 28

Genesis 27  ‹  Genesis 28  ›  Genesis 29  »  Exodus

Իսահակ կանչեց Յակոբը, օրհնեց զայն ու պատուիրեց անոր. «Քանանի աղջիկներէն կին մի՛ առներ։

Կանգնէ՛, դէպի Միջագե՛տք գնա, քու մօրդ հօր՝ Բաթուէլի տունը, եւ անկէ մօրդ եղբօր՝ Լաբանի աղջիկներէ՛ն քեզի կին առ։

Ամենակարող Աստուածը քեզ օրհնէ, քեզ աճեցնէ եւ քեզ բազմացնէ, որ ժողովուրդներու համախմբում մը ըլլաս։

Քեզի Աբրահամի օրհնութիւնը տայ, քեզի ու քեզի հետ՝ քու զարմիդ, որպէսզի տիրանաս այն երկրին՝ որուն մէջ դուն գաղթական ես, որ Աստուած Աբրահամի տուաւ»։

Իսահակ ղրկեց Յակոբը. ան ալ դէպի Միջագետք գնաց, ասորի Բաթուէլի որդիին՝ Լաբանի մօտ, որ Յակոբի ու Եսաւի մօր՝ Ռեբեկայի եղբայրն էր։

ԵՍԱՒ Կ’ԱՌՆԷ ՈՒՐԻՇ ԿԻՆ ՄԸ

Եսաւ տեսաւ թէ Իսահակ օրհնեց Յակոբը, եւ ղրկեց զայն դէպի Միջագետք՝ անկէ իրեն կին առնելու համար, ու զայն օրհնած ատեն անոր պատուիրեց. «Քանանի աղջիկներէն քեզի կին մի՛ առներ»,

եւ թէ Յակոբ հնազանդեցաւ իր հօր ու իր մօր, եւ Միջագետք գնաց։

Նաեւ Եսաւ տեսաւ թէ Քանանի աղջիկները իր հօր՝ Իսահակի ¹անհաճոյ են։

Այն ատեն Եսաւ Իսմայէլի գնաց, եւ իր առաջուան կիներէն զատ՝ Աբրահամի որդիին Իսմայէլի աղջիկը, Նաբէոթի քոյրը՝ Մայելէթը իրեն կին առաւ։

ՅԱԿՈԲԻ ԵՐԱԶԸ ԲԵԹԷԼԻ ՄԷՋ

Յակոբ Բերսաբէէն ելաւ ու դէպի Խառան գնաց։

Տեղ մը հասաւ եւ հո՛ն գիշերեց, որովհետեւ արեւը մայր մտած էր։ Այդ տեղի քարերէն առաւ, իր գլուխին տակ դրաւ իբր սնար, այդ տեղը պառկեցաւ,

ու երազ մը տեսաւ։ Ահա՛ սանդուխ մը դրուած էր երկրի վրայ, որուն գագաթը երկինք կը հասնէր. եւ ահա՛ Աստուծոյ հրեշտակները անոր վրայէն կ’ելլէին ու կ’իջնէին։

Եւ ահա՛ Տէրը անոր վրայ կայնեցաւ ու ըսաւ. «Ե՛ս եմ Եհովան, քու հօրդ՝ Աբրահամի Աստուածը, եւ Իսահակի Աստուածը։ Այն երկիրը, որուն վրայ դուն կը պառկիս, քեզի ու քու զարմիդ պիտի տամ։

Քու զարմդ երկրի ²հողին չափ շատ պիտի ըլլայ, դէպի արեւմուտք եւ արեւելք, ու դէպի հիւսիս եւ հարաւ պիտի տարածուի, ու երկրագունդի բոլոր գերդաստանները քեզմո՛վ ու քո՛ւ զարմովդ պիտի օրհնուին։

Ահա՛ ես քեզի հետ եմ, եւ ամէն տեղ՝ ուր որ երթաս, քեզ պիտի պահեմ ու քեզ այս ³երկիրը պիտի վերադարձնեմ. որովհետեւ քեզ պիտի չթողում, մինչեւ որ քեզի ըսածս չընեմ»։

Յակոբ քունէն արթնցաւ ու ըսաւ. «Ի՛րապէս Տէրը այստեղ է, բայց ես չէի գիտեր»։

Ուստի վախցաւ եւ ըսաւ. «Ի՜նչ ահաւոր է այս տեղը. ա՛յս ուրիշ բան չէ՝ այլ միայն Աստուծոյ տունը. ա՛յս է երկինքի դուռը»։

Յակոբ առտուն՝ կանուխ ելաւ, իբր սնար իր գլուխին տակ դրած քարը առաւ, զայն իբր արձան կանգնեցուց ու անոր գագաթին վրայ իւղ թափեց,

եւ այդ տեղին անունը ⁴Բեթէլ կոչեց. բայց առաջ այդ քաղաքին անունը Լուզ էր։

Յակոբ ուխտ ըրաւ՝ ըսելով. «Եթէ Աստուած ինծի հետ ըլլայ, այս գացած ճամբայիս մէջ զիս պահէ, ինծի ուտելու հաց ու հագնելու հագուստ տայ,

եւ իմ հօրս տունը խաղաղութեամբ վերադառնամ, Տէ՛րը ինծի Աստուած պիտի ըլլայ.

ու այս քարը, որ ես իբր արձան կանգնեցուցի, Աստուծոյ տո՛ւնը պիտի ըլլայ, եւ այն բոլորէն որ ինծի պիտի տաս՝ քեզի տասանորդ պիտի տամ»։