1 Samuel 17

Ruth  «  1 Samuel 16  ‹  1 Samuel 17  ›  1 Samuel 18  »  2 Samuel

ԳՈՂԻԱԹ ՄԵՆԱՄԱՐՏԻ ԿԸ ՀՐԱՒԻՐԷ ԻՍՐԱՅԵԼԱՑԻՆԵՐԸ

Փղշտացիները իրենց բանակը հաւաքեցին՝ պատերազմելու համար, եւ Յուդայի Սոքովին մէջ հաւաքուեցան. Սոքովի ու Ազեկայի մէջտեղ՝ Ափեսդոմմին բանակեցան։

Սաւուղ եւ Իսրայելացիներն ալ հաւաքուեցան ու Էլայի հովիտին մէջ բանակեցան, եւ Փղշտացիներուն դէմ պատերազմելու համար շարուեցան։

Փղշտացիները մէկ կողմը կայնած էին՝ լերան մը վրայ, իսկ Իսրայելացիները միւս կողմը կայնած էին՝ լերան մը վրայ, ու հովիտը անոնց մէջտեղն էր։

Փղշտացիներու բանակավայրէն Գողիաթ անունով ¹գեթացի ախոյեան մը ելաւ, վեց կանգուն եւ մէկ թիզ հասակով։

Անոր գլուխը պղինձէ սաղաւարտ կար, ու հիւսուած զրահ մը հագած էր։ Անոր պղինձէ զրահին կշիռը հինգ հազար սիկղ էր։

²Սրունքներուն վրայ պղինձէ սռնապաններ ունէր, եւ ուսերուն մէջտեղ՝ պղինձէ տէգ մը։

Անոր նիզակին բունը ոստայնանկներու գլանին պէս էր, ու նիզակին սուինը վեց հարիւր սիկղ երկաթէ շինուած էր։ Անոր ասպարը կրողը անոր առջեւէն կ’երթար։

Ան եկաւ կայնեցաւ, եւ Իսրայէլի զօրասիւներուն պոռալով՝ անոնց ըսաւ. «Ինչո՞ւ դուրս ելեր էք ու մեզի դէմ պատերազմելու համար շարուեր էք. միթէ ես Փղշտացի չե՞մ, իսկ դուք՝ Սաւուղի ստրուկները։ Ձեր մէջէն մա՛րդ մը ընտրեցէք, որպէսզի իջնէ ինծի հետ մենամարտի։

Եթէ կարենայ ինծի հետ ³կռուիլ եւ զիս մեռցնէ, մենք ձեր ստրուկները կ’ըլլանք. բայց եթէ ես յաղթեմ ու զայն մեռցնեմ, դո՛ւք մեր ստրուկները կ’ըլլաք եւ մեզի կը ծառայէք»։

Նաեւ Փղշտացին ըսաւ. «Ես այսօր Իսրայէլի զօրասիւներուն մարտահրաւէր ուղղեցի. ինծի մա՛րդ մը տուէք, որպէսզի իրարու հետ կռուինք»։

Երբ Սաւուղ եւ ամբողջ Իսրայէլը Փղշտացիին այս խօսքերը լսեցին, զարհուրեցան ու չափազանց վախցան։

ԴԱՒԻԹ ՍԱՒՈՒՂԻ ԲԱՆԱԿԱՎԱՅՐԻՆ ՄԷՋ

Դաւիթ՝ Յեսսէ անունով Եփրաթացիի մը որդին էր, այսինքն՝ Յուդայի Բեթլեհէմէն եղող մարդու մը. ան ութ որդի ունէր։ Այդ մարդը՝ Սաւուղի օրերը ծեր մարդ մը կը սեպուէր մարդոց մէջ։

Յեսսէի երեք մեծ որդիները իր քովէն գացած եւ Սաւուղի հետեւած էին՝ պատերազմելու համար։ Պատերազմի գացող երեք որդիներուն անուններն էին՝ Եղիաբ — անդրանիկինը —, Աբինադաբ — երկրորդինը —, ու Սամաա — երրորդինը —։

Դաւիթ անոր ամենէն պզտիկն էր. երեք մեծերը Սաւուղի հետեւած էին,

իսկ Դաւիթ Սաւուղի քովէն երթալով Բեթլեհէմ վերադարձեր էր, որպէսզի իր հօր ոչխարները արածէ։

Այդ Փղշտացին առտու եւ իրիկուն կը մօտենար, ու քառասուն օր ներկայացաւ՝ զանոնք մենամարտի հրաւիրելով։

Յեսսէ իր որդիին՝ Դաւիթի ըսաւ. «Այժմ եղբայրներուդ համար ա՛ռ այս մէկ արդու բոհրած ցորենը եւ այս տասը հացը, բանակավայ՛րը վազէ ու տո՛ւր եղբայրներուդ։

Այս տասը կտոր պանիրն ալ անոնց հազարապետի՛ն տար, նայէ՛ թէ եղբայրներդ ողջ առո՛ղջ են, եւ անոնցմէ գրաւակա՛ն մը առ»։

Սաւուղ, անոնք ու բոլոր Իսրայելացիները Էլայի հովիտին մէջ կը պատերազմէին Փղշտացիներուն դէմ։

Առտուն՝ Դաւիթ կանուխ ելաւ, ոչխարները ձգեց պահապան հովիւի մը, այդ բաները առաւ եւ գնաց, ինչպէս Յեսսէ իրեն ապսպրեր էր։ Երբ ⁴կառքերուն տեղը՝՝ հասաւ, զօրագունդը դուրս կ’ելլէր՝ շարուելու, եւ պատերազմելու համար կը գոռային.

արդարեւ Իսրայելացիներն ու Փղշտացիները զօրասիւն զօրասիւնի դէմ շարեր էին։

Դաւիթ իր վրայէն գոյքերը վար առնելով՝ գոյքերու պահապանին ձեռքը ձգեց, դէպի զօրասիւնը վազեց, եւ գնաց իր եղբայրներուն ⁵որպիսութիւնը հարցուց։

Երբ ինք անոնց հետ կը խօսէր, ահա՛ այդ փղշտացի ախոյեանը՝ Գողիաթ անունով, որ Գէթ քաղաքէն էր, Փղշտացիներու շարքերէն բարձրացաւ ու նոյն խօսքերը ըսաւ. Դաւիթ ալ լսեց։

Բոլոր Իսրայելացիները, երբ այդ մարդը տեսան, անոր ⁶առջեւէն փախան՝ զարհուրելով։

Իսրայելացիները կ’ըսէին. «Այս բարձրացող մարդը տեսա՞ք, որ Իսրայէլի մարտահրաւէր ուղղելու կը բարձրանայ. ո՛վ որ զինք մեռցնէ, թագաւորը մեծ հարստութեամբ պիտի հարստացնէ զայն, իր աղջիկը անոր պիտի տայ, եւ անոր հօր տունը Իսրայէլի մէջ ազատ պիտի ընէ»։

Դաւիթ իր քով եղող մարդոց հետ խօսելով՝ ըսաւ. «Ի՞նչ պիտի ըլլայ այս Փղշտացին մեռցնող ու Իսրայէլէն նախատինքը ջնջող մարդուն. քանի որ ո՞վ է այս անթլփատ Փղշտացին, որ ապրող Աստուծոյն զօրասիւները նախատէ»։

Ժողովուրդը նոյն խօսքերը հաղորդելով անոր՝ պատասխանեց. «Ա՛յսպէս պիտի ըլլայ զինք մեռցնող մարդուն»։

Անոր մեծ եղբայրը՝ Եղիաբ լսեց երբ ան կը խօսէր այդ մարդոց հետ։ Եղիաբի բարկութիւնը Դաւիթի դէմ բորբոքեցաւ, եւ ըսաւ. «Դուն ինչո՞ւ հոս իջար. որո՞ւ ձգեցիր այդ փոքրաթիւ ոչխարները՝ անապատին մէջ։ Ես քու հպարտութիւնդ ու սիրտիդ չարութիւնը գիտեմ. անտարակոյս դուն պատերազմը տեսնելու համար իջած ես»։

Դաւիթ ըսաւ. «Հիմա ի՞նչ ըրի. այս ⁷խօսք չէ»։

Անոր քովէն՝ ուրիշ մարդու մը դարձաւ եւ նոյն խօսքերը ըսաւ. ժողովուրդն ալ դարձեալ ⁸պատասխանեց անոր՝ նախկին խօսքերուն համաձայն։

Դաւիթի ըսած խօսքերը լսուեցան, ու երբ Սաւուղի առջեւ պատմեցին, Սաւուղ իր քով բերել տուաւ զայն։

Դաւիթ Սաւուղի ըսաւ. «Անոր պատճառով ո՛չ մէկուն սիրտը թող ⁹կոտրի. քու ծառադ պիտի երթայ եւ այդ Փղշտացիին հետ կռուի»։

Սաւուղ Դաւիթի ըսաւ. «Դուն չես կրնար այդ Փղշտացիին դէմ երթալ ու անոր հետ կռուիլ. արդարեւ դուն պատանի մըն ես, իսկ ան՝ պատերազմիկ մը իր մանկութենէն»։

Դաւիթ Սաւուղի ըսաւ. «Մինչ քու ծառադ իր հօր ոչխարները կ’արածէր, երբ առիւծ մը կամ արջ մը գար ու հօտերէն ոչխար մը տանէր,

ես անոր ետեւէն երթալով՝ զայն կը զարնէի եւ անոր երախէն կ’ազատէի։ Եթէ ¹⁰իմ վրաս յարձակէր՝՝, զայն մօրուքէն կը բռնէի, կը զարնէի ու կը մեռցնէի։

Քու ծառադ առիւծ ալ մեռցուցած է, արջ ալ, եւ այս անթլփատ Փղշտացին ալ անոնցմէ մէկուն պէս պիտի ըլլայ, քանի որ ապրող Աստուծոյն զօրասիւները նախատեց»։

Նաեւ Դաւիթ ըսաւ. «Առիւծին եւ արջին ձեռքէն զիս ազատող Տէրը՝ այս Փղշտացիին ձեռքէն ալ պիտի ազատէ»։ Սաւուղ Դաւիթի ըսաւ. «Գնա՛, ու Տէրը քեզի հետ ըլլայ»։

Սաւուղ իր հանդերձները Դաւիթի հագցուց, անոր գլուխը պղինձէ սաղաւարտ մը դրաւ, եւ անոր զրահ ալ հագցուց։

Դաւիթ հանդերձներուն վրայէն Սաւուղի սուրը մէջքը կապեց, եւ ¹¹ուզեց քալել, քանի փորձած չէր։ Յետոյ Դաւիթ Սաւուղի ըսաւ. «Ասոնցմով չեմ կրնար քալել, որովհետեւ վարժուած չեմ»։ Ուստի Դաւիթ զանոնք իր վրայէն հանեց։

ԴԱՒԻԹ ԿԸ ՅԱՂԹԷ ԳՈՂԻԱԹԻ

Իր ցուպը ձեռքը առաւ, վտակէն իրեն համար հինգ ողորկ քար ընտրեց, զանոնք իր ունեցած հովիւի տոպրակին՝ այսինքն մախաղին մէջ դրաւ, ու պարսատիկը ձեռքը բռնելով՝ Փղշտացիին մօտեցաւ։

Փղշտացին ալ եկաւ եւ Դաւիթի մօտեցաւ. անոր ասպարը կրող մարդը անոր առջեւն էր։

Երբ Փղշտացին նայեցաւ ու Դաւիթը տեսաւ, զայն արհամարհեց. արդարեւ ան պատանի մըն էր, շէկ եւ գեղեցիկ տեսքով։

Փղշտացին Դաւիթի ըսաւ. «Միթէ ես շո՞ւն եմ, որ ցուպով ինծի կու գաս», ու Փղշտացին իր աստուածներով Դաւիթը նզովեց։

Փղշտացին Դաւիթի ըսաւ «Ինծի՛ եկուր, որ քու մարմինդ երկինքի թռչուններուն եւ դաշտի գազաններուն տամ»։

Դաւիթ Փղշտացիին ըսաւ. «Դուն ինծի սուրով, նիզակով ու տէգով կու գաս, բայց ես զօրքերու Տէրոջ, քու նախատած Իսրայէլի զօրասիւներուն Աստուծոյն անունով քեզի կու գամ։

Այսօր Տէրը քեզ ¹²իմ ձեռքս պիտի մատնէ՝՝. ես քեզ պիտի մեռցնեմ, վրայէդ գլուխդ պիտի առնեմ, եւ Փղշտացիներու բանակին դիակները այսօր երկինքի թռչուններուն ու երկրի գազաններուն պիտի տամ. որպէսզի ամբողջ երկիրը գիտնայ թէ Իսրայէլի մէջ Աստուած կայ,

եւ այս ամբողջ համախմբումը գիտնայ թէ Տէրը սուրով ու նիզակով չ’ազատեր. արդարեւ պատերազմը Տէրոջն է, եւ ան ձեզ մեր ձեռքը պիտի մատնէ»։

Մինչ Փղշտացին կը կանգնէր, կը քալէր ու կը մօտենար՝ Դաւիթի հանդիպելու, Դաւիթ շուտով դէպի զօրասիւնը վազեց՝ Փղշտացիին հանդիպելու։

Դաւիթ ձեռքը իր տոպրակին մէջ խոթեց, անկէ քար մը առաւ, զայն պարսատիկով նետեց ու Փղշտացիին ճակատին զարկաւ. քարը անոր ճակատին մէջ մխրճուեցաւ, եւ ան երեսի վրայ գետինը ինկաւ։

Այսպէս Դաւիթ՝ պարսատիկով ու քարով՝ Փղշտացիին յաղթեց, զարկաւ Փղշտացին ու մեռցուց զայն. բայց Դաւիթի ձեռքը սուր չկար։

Դաւիթ վազելով Փղշտացիին վրայ կայնեցաւ, անոր սուրը գրաւեց, պատեանէն քաշեց, եւ զայն մեռցնելէն ետք՝ գլուխը անով կտրեց։ Փղշտացիները՝ իրենց զօրաւոր մարդուն մեռնիլը տեսնելով՝ փախան։

Այն ատեն Իսրայէլի ու Յուդայի մարդիկը կանգնեցան, եւ գոռալով Փղշտացիները հալածեցին մինչեւ հովիտը ու մինչեւ Ակկարոնի դռները. խոցուած Փղշտացիները Սագարիմի ճամբային վրայ ինկան՝ մինչեւ Գէթ եւ Ակկարոն։

Իսրայէլի որդիները Փղշտացիները խանդով հալածելէն վերադարձան, ու անոնց բանակավայրը կողոպտեցին։

Դաւիթ Փղշտացիին գլուխը առաւ եւ զայն Երուսաղէմ տարաւ. բայց անոր զէնքերը իր վրանին մէջ դրաւ։

ԴԱՒԻԹ ՍԱՒՈՒՂԻ ՆԵՐԿԱՅՈՒԹԵԱՆ ՄԷՋ

Երբ Սաւուղ տեսաւ թէ Դաւիթ դուրս կ’ելլէ՝ Փղշտացիին դէմ, իր սպարապետին՝ Աբենների ըսաւ. «Աբեննե՛ր, այս պատանին որո՞ւն որդին է»։ Աբեններ ըսաւ. «Քու անձդ կ’ապրի՛, ո՛վ թագաւոր. չեմ գիտեր»։

Թագաւորը ըսաւ. «Հարցուր թէ այս պատանին որո՛ւն որդին է»։

Երբ Դաւիթ Փղշտացին զարնելէն ետք վերադարձաւ, Աբեններ առաւ զայն ու Սաւուղի առջեւ տարաւ. Փղշտացիին գլուխը անոր ձեռքն էր։

Սաւուղ անոր ըսաւ. «Դուն որո՞ւն որդին ես, պատանի՛»։ Դաւիթ պատասխանեց. «Քու ծառայիդ՝ Բեթլեհեմացի Յեսսէի որդին եմ»։