Genesis 48

Genesis 47  ‹  Genesis 48  ›  Genesis 49  »  Exodus

ՅԱԿՈԲ Կ’ՕՐՀՆԷ ԵՓՐԵՄՆ ՈՒ ՄԱՆԱՍԷՆ

Այս բաներէն ետք՝ Յովսէփի ըսուեցաւ. «Ահա՛ քու հայրդ հիւանդ է»։ Ան ալ իր երկու որդիները՝ Մանասէն ու Եփրեմը՝ իրեն հետ առաւ։

Յակոբի իմացուցին եւ ըսին. «Ահա՛ քու որդիդ՝ Յովսէփ քեզի կու գայ»։ Իսրայէլ ուժովցաւ ու մահիճին վրայ նստաւ։

Յակոբ Յովսէփի ըսաւ. «Ամենակարող Աստուածը ինծի երեւցաւ Քանանի երկիրը՝ Լուզի մէջ, զիս օրհնեց,

եւ ինծի ըսաւ. “Ահա՛ քեզ պիտի աճեցնեմ ու բազմացնեմ, քեզ ժողովուրդներու համախմբում մը պիտի ընեմ, եւ այս երկիրը քեզմէ ետք քու զարմիդ պիտի տամ՝ իբր յաւիտենական կալուած”։

Հիմա քու երկու որդիներդ, որ քեզի ծնան Եգիպտոսի երկրին մէջ՝ Եգիպտոս քեզի գալէս առաջ, ի՛մս են. Եփրեմն ու Մանասէն՝ Ռուբէնի եւ Շմաւոնի պէս ի՛մս պիտի ըլլան։

Անոնցմէ ետք քու ծնած ¹զաւակներդ քո՛ւկդ ըլլան, ու իրենց ժառանգութեան մէջ՝ իրենց եղբայրներուն անուններով կոչուին։

Երբ Միջագետքէն կու գայի, Ռաքէլ ճամբան մեռաւ՝ իմ քովս, Քանանի երկրին մէջ, երբ տակաւին քիչ մը տեղ կար Եփրաթա երթալու. եւ զայն հո՛ն՝ Եփրաթայի, այսինքն՝ Բեթլեհէմի ճամբային մէջ թաղեցի»։

Իսրայէլ Յովսէփի որդիները տեսաւ ու ըսաւ. «Ո՞վ են ասոնք»։

Յովսէփ իր հօր ըսաւ. «Իմ որդիներս են, որ Աստուած հոս ինծի տուաւ»։ Ան ալ ըսաւ. «Կ’աղերսե՛մ, ինծի՛ բեր զանոնք՝ որպէսզի օրհնեմ»։

Իսրայէլի աչքերը ծերութենէն ծանրացած էին, այնպէս որ չէր կրնար տեսնել։ Յովսէփ զանոնք մօտեցուց անոր. ան ալ զանոնք համբուրեց ու գրկեց։

Իսրայէլ Յովսէփի ըսաւ. «Ես չէի մտածեր քու երեսդ տեսնել, եւ ահա՛ Աստուած քու զարմդ ալ ցուցուց ինծի»։

Յովսէփ հանեց զանոնք անոր ծունկերէն, ու իր դէմքը մինչեւ գետին խոնարհեցնելով՝ երկրպագեց։

Յովսէփ առաւ անոնց երկուքն ալ, Եփրեմը իր աջ ձեռքով՝ Իսրայէլի ձախ կողմը, եւ Մանասէն իր ձախ ձեռքով՝ Իսրայէլի աջ կողմը, ու մօտեցուց անոր։

Իսրայէլ իր աջ ձեռքը երկարեց եւ Եփրեմի գլուխին վրայ դրաւ՝ որ կրտսերն էր, ու իր ձախ ձեռքը՝ Մանասէի գլուխին վրայ. ան գիտակցաբար իր ձեռքերը փոխեց, որովհետեւ Մանասէ անդրանիկն էր,

եւ Յովսէփը օրհնեց՝ ըսելով. «Այն Աստուածը, որուն առջեւ իմ հայրերս՝ Աբրահամ եւ Իսահակ ընթացան, այն Աստուածը՝ որ ծնած ատենէս մինչեւ այսօր զիս սնուցանեց,

այն Հրեշտակը՝ որ զիս ամէն չարիքէ ազատեց, թող օրհնէ այս պատանիները, ու իմ անունս եւ իմ հայրերուս՝ Աբրահամի ու Իսահակի անունը ասոնց վրայ թող կանչուի, ու երկրին մէջ թող յոյժ շատնան»։

Երբ Յովսէփ տեսաւ թէ իր հայրը աջ ձեռքը Եփրեմի՛ գլուխին վրայ դրաւ, ատիկա ²իրեն անհաճոյ՝՝ եղաւ. ուստի իր հօր ձեռքը բռնեց, որպէսզի զայն Եփրեմի գլուխին վրայէն ³փոխադրէ Մանասէի գլուխին վրայ։

Յովսէփ իր հօր ըսաւ. «Ո՛չ այդպէս, իմ հա՛յրս, որովհետեւ ա՛յս է անդրանիկը. քու աջ ձեռքդ ասո՛ր գլուխին վրայ դիր»։

Իսկ հայրը մերժեց եւ ըսաւ. «Գիտե՛մ, որդեա՛կս. գիտե՛մ, ասիկա՛ ալ ժողովուրդ պիտի ըլլայ, ու ասիկա՛ ալ մեծ պիտի ըլլայ. բայց անոր պզտիկ եղբայրը անկէ աւելի՛ մեծ պիտի ըլլայ, եւ անոր զարմը ազգերու ⁴բազմութիւն պիտի ըլլայ»։

Այդ օրը զանոնք օրհնեց ու ըսաւ. «Իսրայէլ քեզմով պիտի օրհնէ՝ ըսելով. “Աստուած քեզ Եփրեմի պէս եւ Մանասէի պէս ընէ”». ու Եփրեմը Մանասէէն առաջ դրաւ։

Իսրայէլ Յովսէփի ըսաւ. «Ահա՛ ես կը մեռնիմ. բայց Աստուած ձեզի հետ պիտի ըլլայ, ու ձեզ պիտի վերադարձնէ ձեր հայրերուն երկիրը։

Քու եղբայրներէդ մէ՛կ բաժին աւելի տուի քեզի, որ Ամորհացիներուն ձեռքէն իմ սուրովս եւ աղեղովս առի»։