Job 7

Esther  «  Job 6  ‹  Job 7  ›  Job 8  »  Psalm

«Միթէ մարդը երկրի վրայ զինուորութեան ասպարէզ մը չունի՞, Եւ անոր օրերը վարձկանի մը օրերուն պէս չե՞ն։

Ինչպէս ստրուկը իրիկուան շուքին կը փափաքի Ու վարձկանը իր ¹աշխատավարձին կը սպասէ,

Այնպէս ունայնութեան ամիսներ բաժին տրուած են ինծի, Եւ թշուառութեան գիշերներ սահմանուած են ինծի։

Պառկած ատենս կ’ըսեմ. “Ե՞րբ պիտի ելլեմ, Եւ իրիկունը ե՞րբ պիտի անցնի”. Մինչեւ այգաբաց անհանգստութեամբ կը ²լեցուիմ։

Մարմինս որդերով ու հողի կոշտերով ծածկուած է. Մորթս կը ճեղքուի ու կը հալի։

Օրերս ոստայնանկի կկոցէն արագընթաց են, Եւ կը սպառին առանց յոյսի։

Յիշէ՛ թէ կեանքս հովի պէս է. Աչքս ասկէ ետք բարիք պիտի չտեսնէ,

Զիս տեսնողին աչքերը դարձեալ զիս պիտի չդիտեն. Քու աչքերդ իմ վրաս յառած են, ու ես պիտի ³չքանամ։

Ինչպէս ամպը ⁴կ’անհետանայ եւ կ’երթայ, Այնպէս ⁵դժոխք իջնողը վեր պիտի չելլէ.

Ա՛լ իր տունը պիտի չվերադառնայ, Եւ իր բնակարանը ա՛լ զինք պիտի չճանչնայ։

Ուստի իմ բերանս պիտի չզսպեմ. Հոգիիս տագնապով պիտի խօսիմ, ⁶Սիրտիս դառնութեամբ պիտի գանգատիմ։

Միթէ ես ծո՞վ եմ, կամ ⁷կէ՞տ, Որ վրաս պահակագունդ կը դնես։

Երբ կ’ըսեմ. “Մահիճս զիս պիտի հանգստացնէ, Եւ անկողինս իմ գանգատներս պիտի պակսեցնէ”,

Զիս երազներով կը վախցնես Ու տեսիլքներով կը զարհուրեցնես։

Ուստի անձս կը նախընտրէ խեղդուելով մեռնիլ, Քան թէ իմ ոսկորներուս պահպանուիլը։

Ես ձանձրացած եմ, ու չեմ ուզեր յաւիտեան ապրիլ։ Թո՛ղ զիս, որովհետեւ իմ օրերս ունայնութիւն են։

Մարդը ո՞վ է՝ որ զայն ⁸մեծ բան մը կը համարես՝՝, Եւ ⁹անոր հոգ կը տանիս՝՝.

Ամէն առտու զինք աչքէ կ’անցընես, Ամէն վայրկեան զինք կը փորձարկես։

Մինչեւ ե՞րբ նայուածքդ ինծի պիտի դարձնես. Պիտի թողո՞ւս որ թուքս կլլեմ։

Եթէ մեղանչած եմ, քեզի ի՞նչ ընեմ, ո՛վ մարդոց Պահապան. Ինչո՞ւ զիս քու նշանակէտդ ըրիր, ու ես ինծի բեռ եղայ։

Ինչո՞ւ յանցանքս չես ներեր, Եւ իմ անօրէնութիւնս չես ¹⁰հեռացներ. Որովհետեւ հիմա հողին մէջ պիտի պառկիմ Ու եթէ ¹¹փութով զիս փնտռես՝ պիտի ¹²չգտնուիմ»։